Vredig Assisi

Naar Assisi ben ik afgereisd omdat ik de reis niet alleen multiculti wil laten zijn, maar ook multireligieus. Je zou het een multicultirelireis kunnen noemen, maar dat klinkt me veel te evangelisch in de oren. Ik ben wel van plan me tijdens de reis in religies te verdiepen, om andere denkwijzen en culturen beter te begrijpen. Een stukje algemene ontwikkeling ook, want ik weet bar weinig af van Hindoeïsme, Boeddhisme, Islam en zelfs Christendom. Assisi, en ook Rome, lijken me geschikte plaatsen om bij het Christendom stil te staan.

Inderdaad, onderweg kom ik veel mensen tegen die zich op de een of andere manier ook met geloven bezighouden.

Tijdens mijn eerste ontbijtje van deze grote reis, in Rome, komt er een Duitse man met een Perzische achtergrond bij me aan tafel zitten. Hij blijkt tot evangelist bekeerd te zijn. Vroeger was hij moslim. Zijn moeder en zus waren eerder bekeerd, bij hem duurde het twee jaar langer en veel bidden totdat het bidden “echt iets met hem deed”. Dat het zo lang duurde komt volgens hem doordat God zich eerst richt op degenen die het directer nodig hebben, zoals prostituees, dieven, zieken enzovoort. Al die vrijzinnigen gaan volgens hem niet de juiste weg, want die kunnen uiteindelijk niet verlost worden. Het volgen van de tien geboden lukt mensen toch niet, al is het uiterlijk, dan toch niet in je hoofd. Daarom moet je volgens de regels van het nieuwe testament leven, vindt hij. Hij deelt zijn visie op het geloof met me tot het tijd is om uit te checken.

In de bus naar Assisi ontmoet ik Billy, een Ierse priester. We hebben het vooral over Ierland, weinig religieus aan. “Hey Jannet!” hoor ik als ik ’s avonds op het terras in Assisi zit. “Huh?”, denk ik. Dat is Billy dus.

Vanuit Assisi wandel ik op een vroege, maar toch warme morgen naar een klooster dat vier kilometer buiten en vijfhonderd meter hoger dan de stad ligt (pfoe!). Onderweg kom ik helemaal niemand tegen, ook al is het onderdeel van een bekend pelgrimspad. Gek zeg. Na wat geploeter zie ik de eerste auto’s al staan, daar zal het klooster zijn.

Om het klooster ligt een mooi bos met een paar goed beloopbare paden. Het is er heerlijk koel en stil. Ik besluit een plekje te zoeken om er van te gaan genieten. Er blijken meer mensen op hetzelfde idee gekomen te zijn. Hier en daar kun je mensen tussen het bos en struikgewas ontwaren. Ze lezen, schrijven, mediteren of zijn in slaap gevallen (zie de foto's). Ik heb deze keer geen lees- of schrijfboekje bij me, wel een schetsblokje. Ik krabbel mijn uitzicht op papier.

Na de serene rust in het bos begeef ik me met tegenzin toch naar het klooster dat in de felle zon ligt en nu aandoet als een druk werelds oord. Er zit daar onder de poort een Italiaanse vrouw met wie ik in gesprek raak. Ze vertelt me wat ze aan het dichten is. Ze probeert het in woorden te vatten: de heldere lucht… het groen van het bos… de lichte klank van de kleine bel bij de poort… vrede… God die hier dichtbij haar is… Ze heeft op de ‘British school’ gezeten, is nu in de zeventig schat ik en haar Engels is niet meer wat het geweest is. Ze wil me een rozenkrans geven, die ze net voor een vriendin heeft gekocht. Dat brengt me in verlegenheid. Mijn protestantse achtergrond biedt uitkomst: ze begrijpt dat ik niet goed weet wat ik aan moet met zo’n rozenkrans. Wel een vriendelijk gebaar.

Daarna leidt een jonge zuster, Laura, pas 29 jaar, die geen Engels durft te spreken, mij toch rond door het klooster. Ze trad in op haar achttiende. Ze heeft een enthousiast voorkomen, lijdt niet onder het kloosterbestaan zo te zien. In Italië zijn er weinig jonge ‘novices’ tegenwoordig. De twee ‘American ladies’, die ik ken van de trein uit Rome, loop ik op het binnenpleintje van het klooster weer tegen het lijf. Het is een vrolijk weerzien.

Een zeer spoedig verlopen treinreis (!) brengt me terug in Rome, waar ik mijn broer Willem, op het station ontmoet. In drie dagen bekijken we de bekende hoogtepunten, zitten op terrasjes, aanschouwen potsenmakers en andere toeristen.
Wat me opvalt: waar de Franciscanen ervoor kiezen te leven met weinig bezittingen, is daar in het Vaticaan weinig van terug te zien. De Sint Pieter is de allergrootste kerk, getuige de aangegeven lengte die andere kerken hebben vanaf het altaar en allemaal binnen deze kerk passen. Rijkdom en macht (met veel interessante kunstschatten uit het verleden) vind je hier terug.

Het is leuk eens een paar dagen met mijn broer op stap te zijn. Inmiddels ben ik uit Italië vertrokken en loop ik al een paar dagen – gezellig samen met Maarten - in Istanbul rond.