Het eerste grote avontuur

Trein Rome 13.58 – Foligno 15.51 uur, 21 augustus 2011

Je zou het misschien verwachten aan het begin van deze wereldreis in Italië, maar ook hier kun je grote avonturen beleven.

De kwaliteit, vooral de service, van het openbaar vervoer in Afrika doet zeker niet onder voor wat ik vandaag in Rome heb ervaren.

Het zit zo. Een maand geleden is er brand geweest op een station waar ik langs moet reizen om in Assisi te komen. Dit zorgt ervoor dat er vandaag, een maand later, nog geen enkele trein is gereden naar mijn bestemming. Ik kocht gisteren een ticket voor 10.58 uur, zodat ik vandaag zonder stress aan mijn treinreis zou kunnen beginnen. Er stonden enorme wachtrijen om tickets te komen, maar geen nood, want alle tijd.

Even voor 10.58 uur vandaag sta ik op spoor 1 klaar voor vertrek. Er staat een mooie, snelle Eurostartrein klaar, die grondig wordt gereinigd. Om 11.15 uur nog geen teken van vertrek, geen Firenze op de display bij het spoor. Ook in de grote hal waar de vertrekkende treinen op een groot scherm aangekondigd staan, geen enkel teken van de trein. Een mobiele informatiebalie middenin de hal, zoals NS die ook heeft, kan mij geen informatie geven, want men spreekt daar geen Engels (meen ik te begrijpen). Ik word doorgestuurd naar een andere lange rij.

Oké, volgende rij. Ik word er zenuwachtig van, want mensen zijn niet behulpzaam, niet aardig, je wordt van het kastje naar de muur gestuurd en ik wil vandaag graag nog even van Assisi genieten. Ik heb er maar een paar dagen. En dan doe iets doms doms doms (wat me eerder niet is overkomen, ik zeg het er maar meteen bij). Iemand vertelt me dat er een bus gaat naar Assisi. Ik ga er op in en voor ik het weet heb ik een voor hem fijn bedrag afgegeven aan niets. Genant. Inclusief een pittig voettochtje in de hitte. Gelukkig heb ik net een fles water gekocht, zodat ik mijn vochttekort aan kan vullen en wandelend terug naar het station kan komen.

Terug op het station sluit ik achteraan in de rij waar ik eerder uitgegaan was. Na zo’n twintig minuten ben ik aan de beurt. De mevrouw aan de balie wil me eigenlijk niet helpen, ze zegt dat ze de informatie niet heeft en verwijst me naar een andere balie. Ik dring even aan en dan weet ze me toch te vertellen dat de volgende trein om 13.58 u gaat (maar met welke eindbestemming??).

Dat duurt nog even, dus ik ga voor de zekerheid nog maar even in de volgende rij staan en hoor na dertig minuten dat er een trein eerder gaat, al om 12.45 uur, die ik nog net kan halen. Over speciaal oponthoud geen woord. Die trein van 12.45 uur, weer op spoor 1, komt niet. Er is geen personeel om ter plekke te vragen hoe het zit. Ik ben niet de enige die zenuwachtig en een beetje wanhopig begint te worden. ‘Opgesloten’ in Rome.

Ik heb wel aanspraak bij andere wachtenden. Ik raak in gesprek met een Italiaanse leeftijdsgenoot, Ilaria. We passen op elkaars bagage als we informatie proberen te krijgen. Ze haalt voor haar en voor mij een fles water. Heerlijk! Zelfs als je Italiaans spreekt, is het openbaar vervoer verschrikkelijk, vertelt ze. Ze maakte onlangs een reis die ze alleen voor elkaar kreeg door aardige medereizigers. Ze moest ’s nachts wachten op een verlaten terrein, geen pretje. Later werd ze door een aardige Italiaan met een auto naar de juiste plaats gebracht waar de bussen komen, want ze had van 15 mensen 15 verschillende reisadviezen gehad. Nog niet zo lang geleden werd haar telefoon in de trein gestolen, toen ze op weg was naar Duitsland. De Italianen die ik tegenkom klagen steen en been. Een van hen noemt het hier een bananenrepubliek. Ze zijn vooral niet te spreken over de manier waarop er met je omgegaan wordt in Rome.

Die trein van 12.45 uur kan ik wel vergeten. Er komt een andere trein op ‘mijn spoor’. Ik bespreek met Ilaria wat nu te doen. Een stel naast ons pikt ons gesprek op en horen dat ik naar Assisi wil. Die kant gaan zij ook op en ze zijn sinds vanochtend negen uur aan het wachten. Het is de trein van 13.58 uur waar ze op zitten wachten. Die moet ik dus ook hebben! En: hij staat al aangekondigd op het scherm! Ik ben zo blij dat ik er zelf verbaasd over ben. Een Amerikaanse met ons wachtende vrouw moet er om lachen. Het is ongeveer de eerste lach die ze ziet vandaag, zegt ze, want iedereen komt beteuterd uit de wachtrijen.

Ik heb inmiddels trek gekregen. Er is een Spar Express naast ons spoor, waar ik wel een broodje zou willen halen. Ilaria let op mijn bagage, maar is bang dat de trein snel komt en dat we dan geen zitplaatsen meer hebben als ik te laat ben. Ik ren door de winkel. Pak hier en daar iets mee. Maar wat is die rij lang... Als ik bijna aan de beurt ben, zie ik dat de trein er al is en dat mijn tas los op een bankje ligt. Als ik wat beter kijk, zie ik Ilaria daar nog staan. Ik laat mijn waar liggen op de toonbank en ren naar buiten. We kunnen nog precies twee plekjes bemachtigen. Wel eerste klas, wat we niet hebben gekocht. Men verzekert me dat ik in deze omstandigheden gewoon moet gaan zitten. Ik ben benieuwd (en hoop op een goede afloop)!


Assisi, 24 augustus
Na een vrij goed verlopen verdere reis ben ik in Assisi, ook wel de stad van de vrede genoemd, aangekomen. Deze mooie oude stad heeft zijn naam de afgelopen drie dagen ten volle waargemaakt (waarover later wellicht meer). De treinreis hiernaar toe was geen pretje, maar ik kan nu terugkijken op veel interessante ontmoetingen.

Zo meteen de terugreis. Ik ben licht zenuwachtig…