Vuilnis rapen in de woestijn

Dat klinkt misschien als de hel, maar had meer iets weg van de hemel. Een week met een leuke groep mensen -twaalf Nederlanders en Vlamingen bij elkaar, weidse woestijnuitzichten, héérlijk eten, slapen onder de sterrenhemel en uitstapjes van de bovenste plank.

Daar kunnen weinig weken in mijn leven tegenop als het om relaxen gaat. Naast dat we leuke, lekkere en mooie dingen meemaakten, werd alles ook piekfijn georganiseerd. Altijd kwam er op het juiste moment een auto tevoorschijn of werd er een uitgebreide maaltijd in de woestijn op tafel getoverd. Behalve ervoor zorgen dat de troep in de vuilniszak terecht moest komen, hoefden we de hele week aan niets te denken. Mijn organiseerknop kon even uit.

Drie dagen trekken we door de Sinaï woestijn met onze vuilniszakken. Er gaat een groep met ons mee bestaande uit zo’n vijf bedoeïenen, een kok, een reisbegeleider, een gids en twee kamelen. De oudste van het gezelschap is de chief van zo rond de tachtig jaar, die nog steeds veel aanzien geniet, maar de hele dag sigaretten mag roken. De jongste is een jongen van een jaar of tien, die al een handige bedoeïenenman aan het worden is. Met niets iets fiksen, dat kunnen ze. De bedoeïenen zorgen ervoor dat het kampement elke avond wordt opgezet, dat er goed voor de kamelen wordt gezorgd, dat de spullen worden vervoerd en dat er altijd thee klaarstaat. De kok is vanuit Nubië ingevlogen, want de kookkunsten van de bedoeïenen schijnen niet je van het te zijn. Dat kun je van onze kok niet zeggen. Hij zorgt voor zalige, zandloze maaltijden middenin de woestijn, zelfs met een hoop groenten en fruit.

Tijdens onze ‘Operation clean desert’ komen we in een bedoeïenennederzetting terecht. De kinderen uit het dorp krioelen ineens om ons heen en beginnen ons een handje te helpen. Ze weten van geen ophouden. Als wij al bij moeder aan de thee zitten, zijn de kindjes nog afval aan het rapen. Nu de ouders nog… Natuurlijk ziet de woestijn er na onze vuilnisinzameling weer een beetje beter uit, maar uiteindelijk gaat het erom bewustzijn te bevorderen om de eigen omgeving schoon te houden. Of dat lukt? De meeste mensen denken vooral dat we ‘crazy’ zijn: wie gaat er nu een vliegticket betalen om duizenden kilometers van huis te gaan schoonmaken? Voor zo’n week opruimen moet ook nog eens een bedrag betaald worden. Toch heeft de Egyptische televisie interesse om ons een paar dagen te volgen, om over onze reis een programma van maar liefst een uur te maken. Binnenkort zijn we met onze Walk & clean club dus op de Egyptische televisie te zien. Wie weet helpt het om een stukje van onze aarde mooier te maken.

Al met al lopen we zo’n tien tot vijftien kilometer per dag in de hete zon. ’s Middags houden we een siësta van ongeveer tweeënhalf uur. We komen telkens rond half zes aan. Dat is laat zat, want om kwart over zes is het pikkedonker. Iedereen maakt daarom snel zijn slaapplekje klaar voor de nacht. Hoe staat de wind? Waar komt de zon op? Ook wordt geïnventariseerd waar het toilet is. Daar bij de volgende rots of achter het zandheuveltje bijvoorbeeld. Voor de laatste woestijnnacht heb ik mijn matje en ander toebehoren op een kleine zandtop geïnstalleerd, een plekje met een prachtig uitzicht. De bedoeïenentent bevindt zich een paar honderd meter verderop en zo’n dertig meter lager. Zittende rond het vuur bij de bedoeïenentent merken we dat de wind opsteekt en ik vraag me hardop af of mijn spulletjes het zullen houden. Precies op dat moment hoor ik dat er iets langs komt rollen, de woestijnvlakte tegemoet. Inderdaad, mijn ultralichte matje! Eén van de jonge bedoeïenen redt mijn matje van de uitgestrekte zandvlakte. De rest van mijn bedje blijkt gelukkig nog boven te liggen. ’s Nachts gaat de wind liggen en slaap ik – na een gezellige muziekavond – als een roos onder de sterrenhemel.

Na al het ge-clean in the desert bezoeken we het hooggebergte in de Sinaï het bekende Catharinaklooster en we maken een flinke wandeling naar de Mount Sinaï om er bij zonsondergang te zijn. Drie uur omhoog en daarna twee uur afzakken in het donker. De zaklampen bewijzen goede diensten.

Voor het echt over is met de pret, brengen we nog een dag door in de voor snorkelaars wereldberoemde Blue Hole, vlakbij Dahab. Het is heerlijk rustig in de onderwaterwereld, als de snorkeluitrusting tenminste goed past. Na wat ademnood, tobben en uiteindelijk een andere uitrusting, kan ook ik genieten. De zee is vol kleuren. Het koraal dat recht naar beneden de diepte ingaat, kleurt groen, geel, wittig, paars en nog veel meer tinten. Er omheen zwemmen vissen in allerlei kleuren en vormen: oranje met lichtgevende paarse oogjes, blauw met geel, grote scholen glimmende, blauwe visjes, vissen met allerlei paars- en groentinten, een octopus loopt of zweeft over het koraal en een grote vis komt in beeld. “Help, is dit een haai?”, maar ik kan het natuurlijk aan niemand vragen… Het blijkt een zwaardvis later. Af en toe doemen duikers uit de diepte op. Met tien tenen er nog aan en een groene tulband op mijn hoofd (zie de foto’s), nemen we aan het einde van de middag afscheid van de Blue Hole.

Mocht het je allemaal eens te heet onder de voeten worden in Nederland, dan raad ik je een reis in de onderwaterwereld en door het warme woestijnzand van harte aan.