Go west, it is peaceful there
Door: jetdewereldreiziger
Blijf op de hoogte en volg Jannet
03 Maart 2012 | Bolivia, Santa Cruz de la Sierra
Sorry, het is weer een lange… maar het verslaat wel vijf continenten in een klap!
Oceanië
Na de aarde onder onze voeten in beweging te hebben gevoeld, voelt het erg prettig om Christchurch achter ons te laten. Pas nadat de wielen van het vliegtuig van de aarde loskomen ben ik gerust. De grote tocht naar het westen gaat beginnen.
Azië
In Kuala Lumpur, Maleisië, verblijven we in het vriendelijkste, hipste, hartverwarmendste hostel dat je je maar kunt voorstellen. Wie reist er nu duizenden kilometers en vindt dan zijn naam vrolijk op de deur getekend? “A home away from home”, dat is de terechte slogan van BackHome (backhome.com.my). Vanuit ons honk in hartje Kuala Lumpur verkennen we de wolkenkrabbers, het Sultanpaleis, de markt à la Grand Bazaar in Istanbul, de moskee, de monorail en metrolijn, Chinatown, de katholieke kerk, de moderne winkelcentra en het ultramoderne vliegveld. Onze check-in bagage kunnen we al in het centrum van Kuala Lumpur inleveren en komt in Amsterdam weer van de band rollen.
Europa
In het ‘normaalste’ land van de wereld, nou ja, het is carnaval, valt op hoe gestructureerd en rustig het er is. Hoe vol dit hele kleine stukje aarde ook is, vanuit de trein is uitgestrekt vlak akkerland te zien, waar geen mens te bekennen valt. Even verderop een plaats met huizen die allemaal ongeveer even groot zijn, vaak in een rijtje. Geen uitschieters, maar iedereen kan hier zo te zien in een huis wonen met isolatie, warm water en elektriciteit. Koud en grijs is het wel. Mensen in dikke, donkere jassen. Even later gaat de zon schijnen. Precies wat ik me bij winters Scandinavië voorstel. Ik voel meer dan ooit hoe we met z’n allen ‘bovenop’ de aardbol wonen.
We worden warm ontvangen door Maarten’s ouders, die al met onze auto en hun eigen auto op het station in Eindhoven klaarstaan. Zo kunnen we na een nachtvlucht van veertien uur meteen naar huis. Het is wel even wennen in zo’n statisch huis. Zo veel spullen, zo immobiel. Comfortabel en tegelijk belastend. Staande voor de klerenkast moet ik nadenken wat ik eens zal aantrekken. Een vraag waar ik me maandenlang niet mee bezig heb hoeven houden.
Bij Maarten’s ouders schuiven we aan voor een Hollandse maaltijd. Mijn ouders en broers komen voor één avondje helemaal uit Middelburg op bezoek. Ze nemen twee volle dozen mee die in december vanuit Hongkong verscheept zijn en tegelijk met ons in Nederland zijn aangekomen. Met mijn reismaatje Augusta maak ik de eerste plannen voor Bolivia. Terug in oergezellig Nederland, een klein stukje van het grote werelddorp.
Het went snel, heel snel. Binnen mum van tijd beperkt mijn scoop zich grotendeels tot Nederland. Weg werelddorp. De rest van de wereld lijkt meestal ver weg. Zelfs nu ik binnen een paar dagen nog naar de VS en Bolivia afreis. Makkelijk en comfortabel om zo kleinschalig te denken, maar helemaal tegen mijn zin natuurlijk. Hopelijk wordt het veroorzaakt door mijn drukke voorbereidingen voor de komende weken.
Er is van alles te regelen: rugzak van ballast ontdoen, nieuwe ballast erin, me verdiepen in de denguemug - ben er in Bali door gestoken -, de nodige voorzorgsmaatregelen nemen voor Bolivia, wasjes doen, Lonely Planet van Bolivia bemachtigen, een nieuwe camera kopen en toch even de post van afgelopen half jaar doornemen [Dank voor de attente kaartjes!]. Daarbij komt het bedenken van een alternatief plan voor mijn reis naar Bolivia, want mijn vlucht van Washington naar Santa Cruz in Bolivia is spontaan geannuleerd door vliegmaatschappij Aerosur.
Na twee maanden onafgebroken rondreizen met Maarten valt het zwaar om uit elkaar te gaan. Zo stap ik met rugzak, tranen en een beetje gêne de trein in. Waarom moest ik weer zo nodig op reis? Te midden van de komende en gaande reizigers op Schiphol wordt het internationale gevoel à la minute weer in me wakker. Fantastisch! Met mijn tante drink ik gezellig nog een kop koffie en dan: “gaan met die banaan!”
Noord-Amerika (en Afrika)
Tijdens de vlucht met KLM worden we door een supervriendelijke stewardess volgestopt met allerlei lekkers. Mijn buurvrouw in het vliegtuig is Zo (zo heet ze), een Afrikaanse uit Madagaskar. Ze heeft via haar werk de kans gegrepen om bij haar broer op bezoek te gaan in Amerika. We raken aan de praat, natuurlijk over de scheve verhoudingen op deze aardbol. De conversatie wordt steeds levendiger en amicaler. Aan het einde van de vlucht vragen we ‘onze’ stewardess ons op de foto te zetten. De stewardess is verbaasd dat we elkaar nog niet jaren kennen. Wij eigenlijk ook wel. Nadat we ons in Washington met enige moeite langs een chagrijnige douanebeambte gewerkt hebben, nemen we afscheid en gaan we ieder ons weegs de wereld weer in.
Ik loop met mijn bagage op het rolkarretje de States in en hoor ik al snel mijn naam vanuit de menigte die staat te wachten opstijgen. Daar staan mijn redders in nood: mijn Amerikaanse nicht Terry en neefje David jr. van zes jaar oud. Ze zijn zo lief deze gestrande reiziger een paar nachten onderdak te bieden en van alle mogelijke gemakken te voorzien, want de vlucht naar Bolivia is twee dagen uitgesteld. En wat voor onderdak. Alles is ‘big’ en ‘comfy’ in hun nieuwe huis. Een grote garage waar je zo in kunt rijden, handig als het koud is of regent, met in mijn ogen twee grote SUV’s - volgens hen één kleine -, slaapkamers met stuk voor stuk een ruime tot zéér ruime badkamer, eventueel aangevuld met kledingkamer of speelkamer, twee trappen naar de bovenverdieping, een ‘basement’ waar je nog een hele familie kunt huisvesten en meer. Rondom het huis een grote tuin met ruim uitzicht. Geen crisis te bekennen, de zaken gaan hier gelukkig prima. Mijn neef David is bij aankomst dan ook nog hard aan het werk. We komen elkaar de volgende ochtend in de ruime keuken met kookeiland, bar en tapbare ijsklontjes tegen. We maken plannen voor de dag: “If you like it, you can join me at lunchtime for a sandwich,” aldus mijn neef. Uhhh? Tuurlijk eet ik tussen de middag graag een hapje mee. Het blijkt dat we rond het middaguur in ‘El Torro’ stappen, zijn grote, zwarte SUV en een kilometer of vijf verderop een eettentje binnenstappen om een lekkere sandwich te halen. Zo werkt dat hier. Het is een ander niveau van consumeren dan in Nederland. Ineens snap ik hoe lullig klein en duur de kopjes koffie in Nederland zijn, in wat voor sobere, popperige huizen we wonen, hoe de auto’s op speelgoedauto’s moeten lijken en hoe oncomfortabel koud we het houden in onze huizen. Ook al is het winter, in hun ruime huis kan ik overal op elke moment behaaglijk in een T-shirt rondlopen. De douche heeft geen knop voor een grote of kleine straal, alleen de temperatuur is in te stellen. Openbaar vervoer is schaars en op de fiets maak je geen kilometers. Bij het uitgaan van de middelbare school ontstaat er dan ook een kleine file in de wijk. Ik ontkom er niet aan om te denken over de ‘footprint’ die hier achtergelaten wordt. Als reiziger van Nieuw-Zeeland naar Bolivia via Europa heb ik eigenlijk ook geen recht van spreken.
Zuid-Amerika
Op 25 februari ’s avonds is het dan zover: op naar het vijfde continent! Mijn geduld wordt weer op de proef gesteld. In plaats van half elf ’s avonds, vertrekt de vlucht om drie uur ’s nachts uit Washington. Zo ‘sûre’ voel ik me niet meer bij het Boliviaanse Aerosur. Tussendoor landen we een paar keer om bij te tanken en door de douane te gaan, want dat kan niet in Santa Cruz. Ik ga mijn aansluiting in Bolivia naar Sucre waarschijnlijk missen. Hoe lastig de vertraging ook is, de Bolivianen aan boord maken veel goed. Bij het nachtelijk wachten in de sobere gate in Washington is de stemming gemoedelijk. De Bolivianen maken een warme, vriendelijke indruk. Misschien komt het ook doordat de meesten na lange tijd naar huis terugkeren. Veel van de Boliviaanse reizigers wonen en werken in de VS. In het vliegtuig raak in gesprek met mijn buurmannen uit Cochabamba, die me uitnodigen als ik daar in de buurt ben. Ze brengen me in contact met een arts uit Sucre die al jaren in de VS woont, die net als ik zijn aansluiting gaat missen naar Sucre. Bij de tussenstop raak ik in gesprek met een universiteitsdocent uit La Paz die mee op trekking wil als ik dat toevallig van plan ben. De arts uit Sucre neemt me mee op sleeptouw in Spaanstalig Bolivia. We krijgen een nacht gratis onderdak, vervoer en eten in het tropische Santa Cruz om de volgende dag samen naar Sucre door te reizen. De vlucht naar Sucre is ook een paar uur vertraagd, dus er is tijd om me van alles over zijn land en zijn familie te vertellen.
Aangekomen is Sucre – eindelijk - komen zijn broer en 91-jarige moeder hem ophalen. Mij bieden ze een lift naar mijn hostel in Sucre aan. De reis naar Bolivia is een prachtige inleiding op dit voor mij nieuwe deel van de wereld.
In het 2800 meter hoge gelegen Sucre is het klimaat heerlijk zacht. Het is de hoofdstad van het land. Het koloniale verleden heeft gezorgd voor een stad met prachtige, witte gebouwen. Ik vind er verder gezellige en goedkope eetcafés - inclusief Nederlandse eigenaren -, volop mogelijkheden om Spaans en gitaar te leren en talrijke reisbureautjes. Alle gemakken die een reiziger zich maar wensen kan. Mijn eerste gitaar- en Spaanse lessen heb ik inmiddels achter de rug. Vandaag ben ik op het vliegveld om Augusta op te halen, zodat we samen, zoals gezegd, drie weken lang Bolivia onveilig kunnen gaan maken.
Oceanië
Na de aarde onder onze voeten in beweging te hebben gevoeld, voelt het erg prettig om Christchurch achter ons te laten. Pas nadat de wielen van het vliegtuig van de aarde loskomen ben ik gerust. De grote tocht naar het westen gaat beginnen.
Azië
In Kuala Lumpur, Maleisië, verblijven we in het vriendelijkste, hipste, hartverwarmendste hostel dat je je maar kunt voorstellen. Wie reist er nu duizenden kilometers en vindt dan zijn naam vrolijk op de deur getekend? “A home away from home”, dat is de terechte slogan van BackHome (backhome.com.my). Vanuit ons honk in hartje Kuala Lumpur verkennen we de wolkenkrabbers, het Sultanpaleis, de markt à la Grand Bazaar in Istanbul, de moskee, de monorail en metrolijn, Chinatown, de katholieke kerk, de moderne winkelcentra en het ultramoderne vliegveld. Onze check-in bagage kunnen we al in het centrum van Kuala Lumpur inleveren en komt in Amsterdam weer van de band rollen.
Europa
In het ‘normaalste’ land van de wereld, nou ja, het is carnaval, valt op hoe gestructureerd en rustig het er is. Hoe vol dit hele kleine stukje aarde ook is, vanuit de trein is uitgestrekt vlak akkerland te zien, waar geen mens te bekennen valt. Even verderop een plaats met huizen die allemaal ongeveer even groot zijn, vaak in een rijtje. Geen uitschieters, maar iedereen kan hier zo te zien in een huis wonen met isolatie, warm water en elektriciteit. Koud en grijs is het wel. Mensen in dikke, donkere jassen. Even later gaat de zon schijnen. Precies wat ik me bij winters Scandinavië voorstel. Ik voel meer dan ooit hoe we met z’n allen ‘bovenop’ de aardbol wonen.
We worden warm ontvangen door Maarten’s ouders, die al met onze auto en hun eigen auto op het station in Eindhoven klaarstaan. Zo kunnen we na een nachtvlucht van veertien uur meteen naar huis. Het is wel even wennen in zo’n statisch huis. Zo veel spullen, zo immobiel. Comfortabel en tegelijk belastend. Staande voor de klerenkast moet ik nadenken wat ik eens zal aantrekken. Een vraag waar ik me maandenlang niet mee bezig heb hoeven houden.
Bij Maarten’s ouders schuiven we aan voor een Hollandse maaltijd. Mijn ouders en broers komen voor één avondje helemaal uit Middelburg op bezoek. Ze nemen twee volle dozen mee die in december vanuit Hongkong verscheept zijn en tegelijk met ons in Nederland zijn aangekomen. Met mijn reismaatje Augusta maak ik de eerste plannen voor Bolivia. Terug in oergezellig Nederland, een klein stukje van het grote werelddorp.
Het went snel, heel snel. Binnen mum van tijd beperkt mijn scoop zich grotendeels tot Nederland. Weg werelddorp. De rest van de wereld lijkt meestal ver weg. Zelfs nu ik binnen een paar dagen nog naar de VS en Bolivia afreis. Makkelijk en comfortabel om zo kleinschalig te denken, maar helemaal tegen mijn zin natuurlijk. Hopelijk wordt het veroorzaakt door mijn drukke voorbereidingen voor de komende weken.
Er is van alles te regelen: rugzak van ballast ontdoen, nieuwe ballast erin, me verdiepen in de denguemug - ben er in Bali door gestoken -, de nodige voorzorgsmaatregelen nemen voor Bolivia, wasjes doen, Lonely Planet van Bolivia bemachtigen, een nieuwe camera kopen en toch even de post van afgelopen half jaar doornemen [Dank voor de attente kaartjes!]. Daarbij komt het bedenken van een alternatief plan voor mijn reis naar Bolivia, want mijn vlucht van Washington naar Santa Cruz in Bolivia is spontaan geannuleerd door vliegmaatschappij Aerosur.
Na twee maanden onafgebroken rondreizen met Maarten valt het zwaar om uit elkaar te gaan. Zo stap ik met rugzak, tranen en een beetje gêne de trein in. Waarom moest ik weer zo nodig op reis? Te midden van de komende en gaande reizigers op Schiphol wordt het internationale gevoel à la minute weer in me wakker. Fantastisch! Met mijn tante drink ik gezellig nog een kop koffie en dan: “gaan met die banaan!”
Noord-Amerika (en Afrika)
Tijdens de vlucht met KLM worden we door een supervriendelijke stewardess volgestopt met allerlei lekkers. Mijn buurvrouw in het vliegtuig is Zo (zo heet ze), een Afrikaanse uit Madagaskar. Ze heeft via haar werk de kans gegrepen om bij haar broer op bezoek te gaan in Amerika. We raken aan de praat, natuurlijk over de scheve verhoudingen op deze aardbol. De conversatie wordt steeds levendiger en amicaler. Aan het einde van de vlucht vragen we ‘onze’ stewardess ons op de foto te zetten. De stewardess is verbaasd dat we elkaar nog niet jaren kennen. Wij eigenlijk ook wel. Nadat we ons in Washington met enige moeite langs een chagrijnige douanebeambte gewerkt hebben, nemen we afscheid en gaan we ieder ons weegs de wereld weer in.
Ik loop met mijn bagage op het rolkarretje de States in en hoor ik al snel mijn naam vanuit de menigte die staat te wachten opstijgen. Daar staan mijn redders in nood: mijn Amerikaanse nicht Terry en neefje David jr. van zes jaar oud. Ze zijn zo lief deze gestrande reiziger een paar nachten onderdak te bieden en van alle mogelijke gemakken te voorzien, want de vlucht naar Bolivia is twee dagen uitgesteld. En wat voor onderdak. Alles is ‘big’ en ‘comfy’ in hun nieuwe huis. Een grote garage waar je zo in kunt rijden, handig als het koud is of regent, met in mijn ogen twee grote SUV’s - volgens hen één kleine -, slaapkamers met stuk voor stuk een ruime tot zéér ruime badkamer, eventueel aangevuld met kledingkamer of speelkamer, twee trappen naar de bovenverdieping, een ‘basement’ waar je nog een hele familie kunt huisvesten en meer. Rondom het huis een grote tuin met ruim uitzicht. Geen crisis te bekennen, de zaken gaan hier gelukkig prima. Mijn neef David is bij aankomst dan ook nog hard aan het werk. We komen elkaar de volgende ochtend in de ruime keuken met kookeiland, bar en tapbare ijsklontjes tegen. We maken plannen voor de dag: “If you like it, you can join me at lunchtime for a sandwich,” aldus mijn neef. Uhhh? Tuurlijk eet ik tussen de middag graag een hapje mee. Het blijkt dat we rond het middaguur in ‘El Torro’ stappen, zijn grote, zwarte SUV en een kilometer of vijf verderop een eettentje binnenstappen om een lekkere sandwich te halen. Zo werkt dat hier. Het is een ander niveau van consumeren dan in Nederland. Ineens snap ik hoe lullig klein en duur de kopjes koffie in Nederland zijn, in wat voor sobere, popperige huizen we wonen, hoe de auto’s op speelgoedauto’s moeten lijken en hoe oncomfortabel koud we het houden in onze huizen. Ook al is het winter, in hun ruime huis kan ik overal op elke moment behaaglijk in een T-shirt rondlopen. De douche heeft geen knop voor een grote of kleine straal, alleen de temperatuur is in te stellen. Openbaar vervoer is schaars en op de fiets maak je geen kilometers. Bij het uitgaan van de middelbare school ontstaat er dan ook een kleine file in de wijk. Ik ontkom er niet aan om te denken over de ‘footprint’ die hier achtergelaten wordt. Als reiziger van Nieuw-Zeeland naar Bolivia via Europa heb ik eigenlijk ook geen recht van spreken.
Zuid-Amerika
Op 25 februari ’s avonds is het dan zover: op naar het vijfde continent! Mijn geduld wordt weer op de proef gesteld. In plaats van half elf ’s avonds, vertrekt de vlucht om drie uur ’s nachts uit Washington. Zo ‘sûre’ voel ik me niet meer bij het Boliviaanse Aerosur. Tussendoor landen we een paar keer om bij te tanken en door de douane te gaan, want dat kan niet in Santa Cruz. Ik ga mijn aansluiting in Bolivia naar Sucre waarschijnlijk missen. Hoe lastig de vertraging ook is, de Bolivianen aan boord maken veel goed. Bij het nachtelijk wachten in de sobere gate in Washington is de stemming gemoedelijk. De Bolivianen maken een warme, vriendelijke indruk. Misschien komt het ook doordat de meesten na lange tijd naar huis terugkeren. Veel van de Boliviaanse reizigers wonen en werken in de VS. In het vliegtuig raak in gesprek met mijn buurmannen uit Cochabamba, die me uitnodigen als ik daar in de buurt ben. Ze brengen me in contact met een arts uit Sucre die al jaren in de VS woont, die net als ik zijn aansluiting gaat missen naar Sucre. Bij de tussenstop raak ik in gesprek met een universiteitsdocent uit La Paz die mee op trekking wil als ik dat toevallig van plan ben. De arts uit Sucre neemt me mee op sleeptouw in Spaanstalig Bolivia. We krijgen een nacht gratis onderdak, vervoer en eten in het tropische Santa Cruz om de volgende dag samen naar Sucre door te reizen. De vlucht naar Sucre is ook een paar uur vertraagd, dus er is tijd om me van alles over zijn land en zijn familie te vertellen.
Aangekomen is Sucre – eindelijk - komen zijn broer en 91-jarige moeder hem ophalen. Mij bieden ze een lift naar mijn hostel in Sucre aan. De reis naar Bolivia is een prachtige inleiding op dit voor mij nieuwe deel van de wereld.
In het 2800 meter hoge gelegen Sucre is het klimaat heerlijk zacht. Het is de hoofdstad van het land. Het koloniale verleden heeft gezorgd voor een stad met prachtige, witte gebouwen. Ik vind er verder gezellige en goedkope eetcafés - inclusief Nederlandse eigenaren -, volop mogelijkheden om Spaans en gitaar te leren en talrijke reisbureautjes. Alle gemakken die een reiziger zich maar wensen kan. Mijn eerste gitaar- en Spaanse lessen heb ik inmiddels achter de rug. Vandaag ben ik op het vliegveld om Augusta op te halen, zodat we samen, zoals gezegd, drie weken lang Bolivia onveilig kunnen gaan maken.
-
03 Maart 2012 - 21:15
Rinske:
He Jannet,
Leuk weer te lezen hoe het met je gaat! En als je thuiskomt, ligt er weer post voor je klaar :) Namelijk het geboortekaartje van Esther, die is dinsdag geboren! Veel plezier met Spaans en gitaar, wat natuurlijk he-le-maal in mijn straatje past.
groetjes, Rinske -
03 Maart 2012 - 21:31
Emmie:
Een mooi reisvervolg gewenst...en spaans en gitaar daar kun je wel meer dan een paar weekjes mee vullen, dus zien we je nog wel terug?!?!
Geniet ervan! -
03 Maart 2012 - 22:29
Corrie:
Weer leuk om te lezen en te zien..........fijne weken samen en succes bij je studies.
Groet, Corrie. -
03 Maart 2012 - 22:39
Judith:
He Jannet
wat een leuk verslag alweer. Ben stiekem wel jaloers, maar gelukkig laat je ons meekijken op al die mooie plekjes van de wereld.
Heel veel plezier nog op je reis. -
03 Maart 2012 - 23:08
Inge:
Veel plezier in dit nieuwe werelddeel! -
04 Maart 2012 - 06:19
Evelien - Turkije:
Veel plezier in Bolivia! -
04 Maart 2012 - 11:08
Yolanda Meijer:
Weer errug leuk om te lezen Jannet! Veel plezier nog.
gr.
-
04 Maart 2012 - 11:37
Maaike:
Je verhaaltje is helemaal niet te lang hoor heb er weer van genoten.
Heel veel plezier in Bolivia.
Veel liefs Maaike
-
04 Maart 2012 - 16:25
Lia:
Ik denk dat ik ook maar eens een keer een Bossche bol ga eten aan de andere kant van de wereld. Lijkt me een bijzondere ervaring.
Ik hoop dat je meer opsteekt van je Spaanse lessen dan ik heb gedaan.
En wat een avonturen weer. Geweldig. Van het ene naar het andere uiterste voor wat betreft je onderkomen. Wat een prachtig huis heeft je familie in de States.
Heel veel succes met je lessen. Misschien kan ik nog wat van je leren.
Groetjes en geniet nog maar lekker een tijdje. -
05 Maart 2012 - 09:57
Fran:
?como que tal? stomme vraag natuurlijk na zo'n fantastische reiservaringen..je laat me weer heerlijk meegenieten. Met het grijze weer van vandaag breng je wel de zon in huis.
Succes met je spaanse lessen, als je terug bent neem ik wel een bijlesje..Heb het goed groetjes Fran -
05 Maart 2012 - 11:48
Astrid:
Wen maar alvast aan vertragingen en te late afspraken. Het Brabants kwartiertje is er niks bij. Die Latino's zijn niet zo van de tijd (mañana mañana)...
-
05 Maart 2012 - 13:52
Saskia Van Tilborg:
Heel veel succes met dit nieuwe deel van je reis! Succes ook met je gitaarlessen en spaanse lessen. En vooral... Geniet er weer van! Groetjes Saskia -
07 Maart 2012 - 18:36
Marieke:
Hej Jannet,
Wow, wat een verhalen weer, super om te lezen!! Gaaf die Bossche Bol in Bolivia!! hahaha
geniet ervan!
groetjes, marieke -
12 Maart 2012 - 19:34
Joost:
Schitterend Jannet! Geniet ervan!
-
19 Maart 2012 - 17:23
Sang:
Dag Jet,
Leuk dat je op wereldreis bent en je neef David hebt gezien. Die ken ik ook nog.
Je geniet enorm van de reis. Mooi zo geniet ze!
Groet uit het koude noorden des Nederlands.
Sang -
23 Oktober 2012 - 21:13
Maria Dankers:
Hallo Jannet
Vandaag de draad weer opgepakt en voor de computer te gaan zitten om jouw reisverslag vanaf Nieuw Zeeland verder te lezen. Het is werkelijk genieten geblazen, jouw schrijfstijl houdt de aandacht vast van de vele belevenissen waarover je verhaalt. Kijk alweer uit naar het volgende verslag waar ik eerstvolgende keer voor wil gaan zitten.
groetjes Maria
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
