Natuurlijke pracht en kracht

Na het wilde geschakel op het
Noordereiland, hebben wij ons busje de dag voor onze vlucht naar het Zuidereiland safe en sound ingeleverd in Auckland. In onze opruimwoede hebben we de autopapieren meegenomen naar ons airporthotel. De volgende ochtend vroeg gooien we die met een zwier nog even onder het elektrische hek van de verhuurder door en dan zijn we klaar voor vertrek.

Na de start in het ‘Schotse’ stadje Dunedin, Keltisch voor Edinburgh, vinden we op het Zuidereiland opnieuw heel veel natuurschoon. We gaan ons leven beteren en maken een selectie van de te bezoeken Nationale Parken. Tussen de beroemde fjorden van Milford Sound maken we een boottochtje. Maarten en ik hebben het in ons hoofd gehaald om daarna nog eens twee dagen te gaan kajakken op de fjordenzee van Doubtful Sound en direct daarna een van de ‘Great Walks’ te maken: de Routeburn track. Het kajakken en wandelen speelt zich af in het uiterste zuidwesten van Nieuw-Zeeland.

Het kajakken is leuk, maar vergeleken met de ‘Adrenaline junkies’ die we vergezellen komen we niet vooruit. Nieuw-Zeeland heeft naam op het gebied van avontuurlijke sporten: sky diving, zorbing, tubing, bungy jumping, heli cycling, canyon swinging, white water rafting, sea kayaking, jetboat tochtjes - het kan er allemaal. Als spuit elf komen wij met onze kajak achterop. Mooi is het wel. En rustig helemaal. Behalve ons clubje van acht is er tussen die gigantische fjorden meestal niemand te zien. Fantastisch! Kamperen doen we in een tent verscholen in het regenwoud en direct aan de fjordenzee en een beek. De tenminste tweehonderd verschillende soorten mos maken het nog idyllischer. De plek klinkt misschien toch iets romantischer dan het is, want we gaan worden er lek geprikt door de zandvliegen. Dat zijn een soort gemene muggen die bulten achterlaten waar je nog dagen aan wordt herinnerd. Maarten telt er na één nacht tweeëndertig op zijn linker onderarm. Desalniettemin heeft deze natuurjunkie het fysieke ongemak graag voor zo’n mooie kampeerplek over.

Het is leuk om te gaan, maar het voelt nog beter om na al het gepeddel weer terug aan land te komen. Geen straf om onze wetsuits uit te trekken na twee dagen. ’s Avonds snel ons bagagetransport regelen, de juiste spullen voor de trekking huren en boodschappen doen. Zo staan we de ochtend erop in de startblokken voor de driedaagse Routeburn track. Voor deze populaire route hebben we nog net de twee laatste plekken in een van de hutten kunnen bemachtigen. Maarten vindt het vooraf maar een spannende onderneming. Zijn motief om mee te gaan is dat daarmee voor mij een droom uitkomt. Onderweg krijgt hij steeds meer de smaak te pakken en mijn droom wordt ondertussen overtroffen. Aan het einde van de tocht verheugen we ons al op een volgende trekking. Het geheim van zo’n trekking? Een niet te zware tocht, prachtige natuur, geweldige uitzichten, hutten op de mooiste plekjes, alleen maar wandelpaden, geweldige sfeer onder de wandelaars, warme chocolademelk en ’s avonds relaxen met een boek bij de haard. De ideale wereld, als je het mij vraagt. Er is zelfs een dag bij waarop het koud is en regent. De dag erop is het vertrekken met natte sokken in zompige wandelschoenen, maar dat mag de pret niet drukken. Al met al, het hoogtepunt van onze Nieuw-Zeelandreis.

Vermoeiend is het reizen soms wel, maar daar hebben we eigenlijk geen tijd voor. Op het Zuidereiland doen we alles met het openbaar vervoer en dat bevalt prima. Rijdende door de mooie landschappen vertelt de buschauffeur ondertussen over de omgeving en maar al te vaak ook een persoonlijk levensverhaal. We krijgen verder tips welke soep lekker is of bij welke bakker we het beste onze pauze kunnen doorbrengen. Zo komen we aan in het gletsjergebied bij Franz Josef en Lake Matheson. Later reizen verder we door naar het noorden om in Greymouth de TranzAlpine trein naar Christchurch te nemen. Dat klinkt zo spectaculair als het is. In de open wagon weet je af en toe niet of je het beste links of rechts kunt kijken en is het dringen geblazen om de juiste plaatjes te schieten. Je kunt er de wind eens flink door je haren laten gaan. Raar blijft het trouwens dat de zon in het noorden staat.

De laatste nacht brengen we door in Christchurch, recent bekend door de aardbevingen en terecht. Misschien een bestemming voor de Adrenaline junkies? Met de bus naar onze hostel buiten het centrum zien we talloze sporen van de aardbevingen: scheuren in huizen, dichtgemaakt of niet, een kapotte brug, dichtgetimmerde ramen, verlaten huizen, werk aan leidingen, een afgebrokkelde kerk, afgezette wegen, ter vervanging een tijdelijk dit en een tijdelijk dat. Het akelige is dat die bevingen nog steeds niet zijn opgehouden en niemand weet wat er komt. Het kan zijn dat de aardplaten voorlopig in beweging blijven. Wij vinden die aardbevingen maar eng. ’s Nachts word ik wakker en ik bedenk me dat m’n bed hier zomaar kan gaan schudden. Een seconde later lig ik inderdaad in een schuddend bed en hoor ik het twee verdiepingen tellende gebouw om me heen piepen en kraken. Binnen een paar seconden staat het gebouw weer stil. Slik. Het is een ongelooflijk raar gevoel dat de grond onder je voeten niet zeker is. Zo’n 10.000 mensen zijn vanuit Christchurch al naar elders verhuisd, veel mensen hebben psychische problemen en het centrum is voor lange tijd afgesloten. Veel gebouwen worden daar afgebroken om plaats te maken voor ‘quakeproof’ gebouwen, die naar Japans voorbeeld mogelijk zouden zijn. Op dit moment doet “Re:START” dienst als winkelcentrum, bestaande uit kleurige containerblokken met grote winkelpuien erin, kunstig op elkaar gestapeld. Een paar goede straatmuzikanten brengen verder sfeer in het tijdelijke centrum. De positieve instelling in de stad is voelbaar om er samen weer iets van te maken. Een ‘Christchurch Host’ in het centrum staat klaar om met toeristen in gesprek te gaan over de aardbevingen en de gevolgen ervan. Dat is meer dan welkom in deze stad waar niet alleen aardplaten, maar ook vragen volop rijzen. De aardbeving van vannacht had een kracht van 4.1 op de schaal van Richter. Niet iets om wakker over te liggen, maar dat wist ik natuurlijk niet… :-) . Bij schaal 5 en 6 kom je er vanzelf achter dat je je meer zorgen moet gaan maken. Wij hopen dat die ellendige aardbevingen snel voorbij zijn. Het is onze adrenalinerijke afsluiting in een verder schitterend land!