Het doorstaan van autoriteiten… ahhhh!

Op dit moment nog niks geen reis, want vooralsnog heb ik geen paspoort.

Vrijdag 29 juli: mijn vader en ik leveren onze paspoorten in op een bureau van land x in het Rotterdamse World Trade Center. Eerder kon niet, want dan is mijn visum voor aankomst al verlopen, later wordt te krap om het voor mijn vertrek naar Italië uit te leveren. Een enorme waslijst aan formulieren is bijgevoegd, bijv. wie zijn mijn ouders en waar zijn ze geboren? Heb ik voorouders in het buurland, waar men niet mee op goede voet staat? Waar werk ik en sinds wanneer? De juiste formulieren heb ik uiteindelijk gevonden op een ondoorzichtige site, dus het kostte even wat tijd, maar: dan heb je ook wat!

Donderdag 4 augustus: een telefoontje vanuit Rotterdam, het paspoort van “meneer Lawrence”, mijn vader, is al binnen, lekker snel. Die van “mevrouw Jannetje” zal ook wel snel volgen, dan?

Eén week later, donderdag 11 augustus: toch maar eens bellen, want het blijft erg stil vanuit Rotterdam. Na zo’n tien minuten wachten: “Uhhh, het paspoort van Jannetje Coppoolse? Mmm… uhh, uhh, sh… even kijken, belt u morgen rond 16 uur terug?”

De volgende dag, vrijdag 12 augustus, rond 16 uur op ’t werk, telefoon op de luidspreker en wachten maar. Na een minuut of tien: “Oh het paspoort van Jannetje Coppoolse? Uhhh… een moment… uh sh… belt u woensdag 17 augustus maar terug. Mijn poging om meer te weten over het waarom van deze vertraging en of ik beter met spoed een identiteitskaart aan kan vragen, levert niets op.

Maandag 15 augustus: niks wachten met bellen tot woensdag, nu aan de lijn gaan hangen. Na 64 minuten nog niemand aan de lijn. Toch maar opgegeven dan. Het blijkt een feestdag.

Dinsdag 16 augustus: 'meneer Lawrence' gaat zijn gestempelde paspoort ophalen in Rotterdam, om zodoende meer te weet te komen over mijn aanvraag. Er schijnt door de ambassade naar me gebeld te zijn, maar dat bericht heeft me nooit bereikt. Het probleem zit ‘m erin dat ik geen retourticket heb. Mijn reisschema laat zien dat ik wel naar Nepal over land doorreis, maar dit vindt men onvoldoende bewijs dat ik het land weer verlaat.

Snel dan een enkele reis van Kathmandu naar Hongkong boeken en op naar het bureau voor mijn aanvraag in Den Haag. Ik heb deze dagen toch niets anders te doen… Daar zijn meer mensen zoals ik, bij wie het leven even niet over rozen gaat. Er hangt wijselijk een bordje waarop te lezen is dat onderling respect betracht dient te worden. Er moet een nummertje getrokken worden, maar dat éne nummertje op de display blijft erg lang staan. Ieder gaat dus zelf naar de balie toe, al staat op een ander bordje dat daar niet “disturbed” mag worden. Een vrouw die vanaf vanochtend 11 uur al zit te wachten (ik ben er rond 14 uur) en voortdurend nee schudt, kijkt wat verwilderd en gefrustreerd om zich heen. Een volgende waagt te zeggen: “Dan kun je er al vast aan wennen. U zit hier toch ook om naar x te gaan?” Ik krijg het ook op mijn heupen en waag me na een half uurtje naar de balie. “Vanochtend heb ik Mohammed aan de telefoon gesproken, is hij hier? Zou ik hem kunnen spreken?”
“Een momentje alstublieft, hij komt zo bij u.”

Mooi! Ik hoef niet lang te wachten voor Mohammed komt. Hij staat me vriendelijk te woord. Ik moet wachten tot de baas komt, ongeveer een kwartier later, om te kijken of mijn vliegticket naar Hongkong voldoende bewijs is. Als dat zover is, is het met één hoofdknikje afgedaan: dit zou goed moeten zijn. Morgen, woensdag 17 augustus kan ik tussen 17 en 18 uur mijn paspoort op komen halen. Spannend!

Waar ik toch pijn van in mijn buik krijg als ik er te veel aan denk: kom ik met mijn enkele reis het vliegtuig naar land x binnen of zijn of ga ik nog meer grote beren op mijn weg tegenkomen??

Wordt vervolgd.