Onvergetelijk Tibet
Door: jetdewereldreiziger
Blijf op de hoogte en volg Jannet
10 November 2011 | Nederland, Amsterdam
Goed voorbereid ga ik op pad naar Tibet, want ik ben vooraf gewaarschuwd voor kou en hoogteziekte. De dag voor vertrek baan ik me een weg door winkelparadijs en toeristenwijk Thamel in Kathmandu. Ik huur een extra dikke slaapzak en jas via het lokale reisbureau, koop een sjaal van yakwol, een wollen muts en bijpassende handschoenen en zorg voor een extra middeltje tegen hoogteziekte. Ik doe ook mijn best om me voor te bereiden op de grenscontrole. Er ontbreekt namelijk een stempel in mijn paspoort, die ik bij binnenkomst in Nepal had moeten krijgen. Ik haal een brief bij het lokale reisbureau van mijn reisschema in India en Nepal. Mijn paspoort alsnog laten stempelen zit er niet in, want mijn paspoort ligt bij de Chinese ambassade.
De rit met de bus de Himalaya in is prachtig en enerverend. Het is een van de slechtste wegen ter wereld, lees ik in mijn reisgids, die voortdurend langs een ravijn slingert. Het levert wel prachtige uitzichten op: ontelbaar veel groene rijstterrassen en een meanderende bergrivier als je via de afgrond naar beneden kijkt. Gelukkig komen we heel aan bij de grensovergang, waar we niet verder kunnen met de bus en zo’n vijf minuten lopen naar de grenspost. Bij de grens houd ik de groep zo’n half uur op, want de problemen in mijn paspoort zijn ter plekke gesignaleerd. Men wil me terugsturen naar Kathmandu om een stempel te halen en daarna mag ik terugkomen. Na heen en weer gepraat blijken ze gewoon op mijn geld uit te zijn en kan ik na vijftig dollar te hebben betaald doorlopen. Het is wel wat raar, want ik ben niet degene die vergeten is die stempel in mijn paspoort te zetten een paar weken eerder. Daarna word ik niet meer gecontroleerd. Het is een lekker zakcentje voor de douaniers, zo werkt dat hier. Bij de grens op de terugweg kan ik met mijn paspoort in de huidige staat weer problemen krijgen. Het blijft zodoende de hele week spannend.
Ondertussen is het ook genieten geblazen. Aan de Tibetaanse kant van de grens reizen we verder in een andere bus in een internationale groep van achttien personen. Het wordt het al gauw kaler en al snel krijg ik het gevoel over het dak van de wereld te reizen. We zien de eerste besneeuwde bergtoppen. De weg is aan deze kant van de grens goed. Er is weinig verkeer, af en toe moet de bus remmen voor een overstekende yak, een schaap of een wollige puppy. Na een paar uur komen we aan in Nyalam voor de eerste overnachting. Aangenaam kun je het er niet noemen. Zowel binnen als buiten is het er rond de -8 à – 10 graden. Er is alleen ijskoud water beschikbaar. Met z’n drieën, een Engelse, een Spaanse en ik, betrekken we een kamer, in de hoop dat het er dan wat warmer wordt. Het blijft een wat moeizame nacht, waarin ik steeds betere dekens in het donker weet te vinden om het toch warm te krijgen. Die dikke slaapzak voldoet in deze omstandigheden echt niet.
De dag erop stijgen we verder en rijden we over enkele passen met een hoogte van rond de 5000 meter. Na de kou te hebben getrotseerd is het nu tijd voor hoogteziekte. Ik krijg, net als vrijwel iedereen in de groep, last van een flinke hoofdpijn en zere ogen. Ook wat weinig gevoel in de vingers af en toe en ze zien er wat paarsig uit. Hoogteziektepilletjes en daarna een hele Mars en een hele Snickers achter elkaar opeten blijken een goed medicijn te zijn om dit euvel te verhelpen. De hoofdpijn is snel voorbij. Sommige medereizigers hebben meer problemen. Een Japanse jongen krijgt extra zuurstof in de bus, want hij ziet er wel heel raar uit. Een Vlaamse wordt wakker met tegen de veertig graden koorts, waarschijnlijk veroorzaakt door een verkoudheid en gaat daarvoor naar het ziekenhuis. Een Pools gezin heeft ook een onvergetelijke vakantie. Moeder heeft hoofdpijn en is erg misselijk, vader idem plus een bloedneus en dochter Maja van vijf jaar moet naar het ziekenhuis voor intraveneuze toediening van extra vocht en mineralen. Daar zit ze in een rij met veertig Tibetanen. Er schijnt 68% zuurstof in de lucht te zitten ten opzichte van de 100% die we gewend zijn. Het is niet mogelijk om diep adem te halen. Traplopen is een gekke ervaring. Het moet…allemaal…heel… rustig…aan en dan komen we boven nog hijgend aan. We lijken wel tachtig plus. In ons tweede hotel, in Shigatse, koud, maar met warm water, blijven we twee nachten en dat helpt iedereen om aan te sterken.
We bezoeken tijdens onze week enkele Tibetaanse kloosters, stoepa's en tempels. Onze gids is een Tibetaan, maar ‘weet’ op sommige vragen bijzonder weinig antwoord te geven. Het aantal reisgidsen over Tibet in onze groep is schaars, want die worden er bij de inspectie van de bagage aan de grens uitgehaald. Mijn boek “Een vriendschap in Tibet”, over de band tussen een westerse journaliste en een Tibetaanse non, heb ik maar thuisgelaten, in Kathmandu. Met e-readers en kopieën hebben we toch nog wat leesvoer over Tibet. In de meeste kloosters is het aantal monniken aanzienlijk teruggelopen, maar zijn de Boeddhistische praktijken nog springlevend. Zo belanden we in een zaal met mediterende monniken, komen in een discussiesessie van de monniken terecht en lopen we vele malen het grote aantal pelgrims voor de voeten. Ik vind dat de Boeddhisten er soms maar rare gewoontes op nahouden. Het ruikt op de meeste plaatsen sterk naar yakboter, ze zitten vaak wat voor zich uit te murmelen, er zijn vele gedaantes van Boeddha, sommige zelfs afschrikwekkend, en ook lijken Boeddhisten behoorlijk bijgelovig te zijn. Mmm… en ik ga een maand een Boeddhistisch klooster in? Een mooie trekking in de bergen lonkt.
Op 8 november is het de grote dag om mijn paspoort weer te laten zien – o ja, en de Himalaya vanuit de lucht te aanschouwen. Eerst genieten van de bergen op de vlucht van Lhasa naar Kathmandu. Het is superhelder weer. Ontroerend mooi om het landschap van met ijs besneeuwde bergen en blauwe bergmeren te zien. Daarna is het tijd om zenuwachtig te worden voor de grenscontrole. Na een uur wachten ben ik aan de beurt. Ik heb op een formulier aangegeven dat ik voor het eerst in Nepal kom, want dat klopt het beste met het visum in mijn paspoort. “First time in Nepal?”, vraagt de douanier. “Yes.” Daarna plakt hij een sticker bij mijn visum met de ‘entry date’ en zet er een stempel bij. Ik kan doorlopen, Nepal in en verlost van de paspoortstress. Ik haal maar eens diep adem, want dat lukt nu weer.
En dan nu een maand het klooster in! Gisteren ben ik aangekomen in Kopan Monastery, gelegen op een heuvel net buiten Kathmandu. Ik verblijf in een driepersoonskamer met een uitzicht op de stad. Mijn spulletjes heb ik een plekje gegeven, de eerste medecursisten ontmoet en het kloosterterrein bekeken. Er is een bibliotheek, een winkeltje, een meditatieruimte, een grote eetruimte waar vegetarische maaltijden met veel groenten worden geserveerd en een mooie tuin om ’s middags in het zonnetje te zitten. Van ’s avonds tien tot de lunch de volgende dag gebeurt alles in stilte: eten, mediteren, lessen volgen. Daarna zijn er discussiegroepjes en kan er volop gepraat worden. Dat zal wel lukken met zo’n 250 deelnemers. Ook ’s middags en ’s avonds zijn er lessen en is er tijd voor meditatie. Opstaan gebeurt rond vijf uur ’s morgens en afsluiten rond negen uur ’s avonds. De zondagen zijn in volledige stilte en worden volledig aan meditatie gewijd. Computers en mobiele telefoons worden tijdens de maand niet gebruikt. De laatste twee weken wordt er een maaltijd per dag geserveerd. Ik ben benieuwd. De cursus begint vanmiddag en duurt tot 10 december. Dan ben ik weer bereikbaar.
Ik wil jullie bedanken voor alle mailtjes en reacties op mijn reisverslagen. Ik vind het altijd leuk om wat van het thuisfront te horen. Voor nu wens ik jullie een fijne maand en alvast veel plezier met de Sint toe.
Met dank aan mijn reismaatje Sonia voor een paar prachtige foto's.
De rit met de bus de Himalaya in is prachtig en enerverend. Het is een van de slechtste wegen ter wereld, lees ik in mijn reisgids, die voortdurend langs een ravijn slingert. Het levert wel prachtige uitzichten op: ontelbaar veel groene rijstterrassen en een meanderende bergrivier als je via de afgrond naar beneden kijkt. Gelukkig komen we heel aan bij de grensovergang, waar we niet verder kunnen met de bus en zo’n vijf minuten lopen naar de grenspost. Bij de grens houd ik de groep zo’n half uur op, want de problemen in mijn paspoort zijn ter plekke gesignaleerd. Men wil me terugsturen naar Kathmandu om een stempel te halen en daarna mag ik terugkomen. Na heen en weer gepraat blijken ze gewoon op mijn geld uit te zijn en kan ik na vijftig dollar te hebben betaald doorlopen. Het is wel wat raar, want ik ben niet degene die vergeten is die stempel in mijn paspoort te zetten een paar weken eerder. Daarna word ik niet meer gecontroleerd. Het is een lekker zakcentje voor de douaniers, zo werkt dat hier. Bij de grens op de terugweg kan ik met mijn paspoort in de huidige staat weer problemen krijgen. Het blijft zodoende de hele week spannend.
Ondertussen is het ook genieten geblazen. Aan de Tibetaanse kant van de grens reizen we verder in een andere bus in een internationale groep van achttien personen. Het wordt het al gauw kaler en al snel krijg ik het gevoel over het dak van de wereld te reizen. We zien de eerste besneeuwde bergtoppen. De weg is aan deze kant van de grens goed. Er is weinig verkeer, af en toe moet de bus remmen voor een overstekende yak, een schaap of een wollige puppy. Na een paar uur komen we aan in Nyalam voor de eerste overnachting. Aangenaam kun je het er niet noemen. Zowel binnen als buiten is het er rond de -8 à – 10 graden. Er is alleen ijskoud water beschikbaar. Met z’n drieën, een Engelse, een Spaanse en ik, betrekken we een kamer, in de hoop dat het er dan wat warmer wordt. Het blijft een wat moeizame nacht, waarin ik steeds betere dekens in het donker weet te vinden om het toch warm te krijgen. Die dikke slaapzak voldoet in deze omstandigheden echt niet.
De dag erop stijgen we verder en rijden we over enkele passen met een hoogte van rond de 5000 meter. Na de kou te hebben getrotseerd is het nu tijd voor hoogteziekte. Ik krijg, net als vrijwel iedereen in de groep, last van een flinke hoofdpijn en zere ogen. Ook wat weinig gevoel in de vingers af en toe en ze zien er wat paarsig uit. Hoogteziektepilletjes en daarna een hele Mars en een hele Snickers achter elkaar opeten blijken een goed medicijn te zijn om dit euvel te verhelpen. De hoofdpijn is snel voorbij. Sommige medereizigers hebben meer problemen. Een Japanse jongen krijgt extra zuurstof in de bus, want hij ziet er wel heel raar uit. Een Vlaamse wordt wakker met tegen de veertig graden koorts, waarschijnlijk veroorzaakt door een verkoudheid en gaat daarvoor naar het ziekenhuis. Een Pools gezin heeft ook een onvergetelijke vakantie. Moeder heeft hoofdpijn en is erg misselijk, vader idem plus een bloedneus en dochter Maja van vijf jaar moet naar het ziekenhuis voor intraveneuze toediening van extra vocht en mineralen. Daar zit ze in een rij met veertig Tibetanen. Er schijnt 68% zuurstof in de lucht te zitten ten opzichte van de 100% die we gewend zijn. Het is niet mogelijk om diep adem te halen. Traplopen is een gekke ervaring. Het moet…allemaal…heel… rustig…aan en dan komen we boven nog hijgend aan. We lijken wel tachtig plus. In ons tweede hotel, in Shigatse, koud, maar met warm water, blijven we twee nachten en dat helpt iedereen om aan te sterken.
We bezoeken tijdens onze week enkele Tibetaanse kloosters, stoepa's en tempels. Onze gids is een Tibetaan, maar ‘weet’ op sommige vragen bijzonder weinig antwoord te geven. Het aantal reisgidsen over Tibet in onze groep is schaars, want die worden er bij de inspectie van de bagage aan de grens uitgehaald. Mijn boek “Een vriendschap in Tibet”, over de band tussen een westerse journaliste en een Tibetaanse non, heb ik maar thuisgelaten, in Kathmandu. Met e-readers en kopieën hebben we toch nog wat leesvoer over Tibet. In de meeste kloosters is het aantal monniken aanzienlijk teruggelopen, maar zijn de Boeddhistische praktijken nog springlevend. Zo belanden we in een zaal met mediterende monniken, komen in een discussiesessie van de monniken terecht en lopen we vele malen het grote aantal pelgrims voor de voeten. Ik vind dat de Boeddhisten er soms maar rare gewoontes op nahouden. Het ruikt op de meeste plaatsen sterk naar yakboter, ze zitten vaak wat voor zich uit te murmelen, er zijn vele gedaantes van Boeddha, sommige zelfs afschrikwekkend, en ook lijken Boeddhisten behoorlijk bijgelovig te zijn. Mmm… en ik ga een maand een Boeddhistisch klooster in? Een mooie trekking in de bergen lonkt.
Op 8 november is het de grote dag om mijn paspoort weer te laten zien – o ja, en de Himalaya vanuit de lucht te aanschouwen. Eerst genieten van de bergen op de vlucht van Lhasa naar Kathmandu. Het is superhelder weer. Ontroerend mooi om het landschap van met ijs besneeuwde bergen en blauwe bergmeren te zien. Daarna is het tijd om zenuwachtig te worden voor de grenscontrole. Na een uur wachten ben ik aan de beurt. Ik heb op een formulier aangegeven dat ik voor het eerst in Nepal kom, want dat klopt het beste met het visum in mijn paspoort. “First time in Nepal?”, vraagt de douanier. “Yes.” Daarna plakt hij een sticker bij mijn visum met de ‘entry date’ en zet er een stempel bij. Ik kan doorlopen, Nepal in en verlost van de paspoortstress. Ik haal maar eens diep adem, want dat lukt nu weer.
En dan nu een maand het klooster in! Gisteren ben ik aangekomen in Kopan Monastery, gelegen op een heuvel net buiten Kathmandu. Ik verblijf in een driepersoonskamer met een uitzicht op de stad. Mijn spulletjes heb ik een plekje gegeven, de eerste medecursisten ontmoet en het kloosterterrein bekeken. Er is een bibliotheek, een winkeltje, een meditatieruimte, een grote eetruimte waar vegetarische maaltijden met veel groenten worden geserveerd en een mooie tuin om ’s middags in het zonnetje te zitten. Van ’s avonds tien tot de lunch de volgende dag gebeurt alles in stilte: eten, mediteren, lessen volgen. Daarna zijn er discussiegroepjes en kan er volop gepraat worden. Dat zal wel lukken met zo’n 250 deelnemers. Ook ’s middags en ’s avonds zijn er lessen en is er tijd voor meditatie. Opstaan gebeurt rond vijf uur ’s morgens en afsluiten rond negen uur ’s avonds. De zondagen zijn in volledige stilte en worden volledig aan meditatie gewijd. Computers en mobiele telefoons worden tijdens de maand niet gebruikt. De laatste twee weken wordt er een maaltijd per dag geserveerd. Ik ben benieuwd. De cursus begint vanmiddag en duurt tot 10 december. Dan ben ik weer bereikbaar.
Ik wil jullie bedanken voor alle mailtjes en reacties op mijn reisverslagen. Ik vind het altijd leuk om wat van het thuisfront te horen. Voor nu wens ik jullie een fijne maand en alvast veel plezier met de Sint toe.
Met dank aan mijn reismaatje Sonia voor een paar prachtige foto's.
-
10 November 2011 - 11:00
Ingrid:
Hee Jannet,
Ik krijg je mail net binnen. Wat een stoer verhaal weer! En die kou met slapen, niks voor jou! Haha, maar ik geloof dat het de kou waard is geweest.
Ik ben erg druk geweest de laatste maanden met het huisje en de praktijk, en allerlei regel-dingen die daarmee te maken hebben. Huisje is nog niet verkocht, maar zeer waarschijnlijk volgende week verhuurd. Ik ga je spulletjes netjes stallen in eerste instantie bij mijn ouders, maar vast snel ook bij maarten....
En de praktijk..., vanaf januari 2012 ga ik samen met iemand in een maatschap! Spannende tijden nu dus voor mij.
Met mijn mannen gaat alles goed, Bas is een vrolijk kereltje en we genieten met z'n drietjes,
Heel veel sterkte komende weken in het klooster, ik ben heel benieuwd,
Liefs Ingrid -
10 November 2011 - 11:01
Mieke De Bie:
Hoi Jannet,
Jammer dat je nu niet bereikbaar bent, pas 10 december. Vind je verslagen heel leuk en interessant om te lezen. Je maakt heel wat mee he? Is het wat je ook verwachtte? Ben heel benieuwd hoe je de tijd in het klooster ervaart (misschien ook iets voor mij, klinkt heel relaxed), hoor het wel. Heb je ook veel te vertellen als je weer terug bent in Nederland, maar dat hoor je dan allemaal.
Wens jou een goeie tijd komende maand (en de rest van de tijd ) natuurlijk, kijk uit naar de volgende ervaringen.
Tot de vlgd keer,
Gr. Mieke de Bie -
10 November 2011 - 11:55
Andrea:
Jee Jannet, wat heftig maar ook bijzonder zeg!!!! En wat een fantastische foto's.
Ik ben benieuwd hoe je pc vrije maand gaat zijn. Vast heel indrukwekkend.
Tot in december!
groetjes, Andrea -
10 November 2011 - 13:00
Saskia Van Tilborg:
Hoi Jannet,
Wat bijzonder om elke keer je verhalen te lezen! Je ben heel wat levenservaringen rijker lees ik! En wat een bijzondere ervaring ga je nu tegemoet! Ben heel benieuwd hoe je dat gaat ervaren!
Geniet nog van alles wat je tegen gaat komen!
Groetjes Saskia -
10 November 2011 - 15:19
Evelien Ortahisar:
Prachtige foto's Jannet! Ik wens je sterkte toe in het klooster, zal niet altijd makkelijk zijn, maar wel een hele ervaring! Warme groet uit koud Cappadocië! -
10 November 2011 - 17:22
Diny:
Ha Jannet,
Helemaal geweldig om je verslagen te lezen, je schrijft ook zo leuk!!
Geniet lekker van al het moois dat je tegen komt,
Groetjes Diny -
10 November 2011 - 19:07
Fran:
hoi hoi jannet,
wat is het weer ontzettend genieten met het lezen je reis. Je laat me in Katmandu rondlopen, zeker met herkenbare foto's...en nu aan de meditatie down to earth and to yourself, dat kan alleen maar goed zijn. Een tijd met veel inspiratie toe gewenst en tot weer daarna. Groeten Fran -
10 November 2011 - 19:12
Diny:
Dag Jannet
Wat geweldig om weer iets van je te horen
veel devotie in het klooster lieve groeten -
10 November 2011 - 19:38
Maaike:
Hoi Jet,
Wat een belevenissen weer en wat een stelletje afzetters bij de douane, gelukkig heb je nu wel je stempel.
Ik wens je erg veel succes in het klooster en een hele rustig maand.
We hebben en ander mail-adres maar ik meld me gewoon opnieuw aan en dan komt het vast wel goed.
Veel liefs en nog veel reis plezier
Maaike -
10 November 2011 - 20:43
Lia:
Hoi Jannet.
Fijn weer wat van je te horen. Prachtige foto's zeg.
Nu dan weer een nieuwe ervaring. Een maand in een klooster. Geen contact met de buitenwereld. Ben benieuwd hoe je dit gaat ervaren. Geen pepernoten voor jou dit jaar, haha.
Ben nu al nieuwsgierig naar je volgende verslag.
Groetjes en hou je taai!!
-
11 November 2011 - 20:41
Inge:
Een compleet andere wereld! Mooi om je ervaringen te lezen.
Fijn dat het met het paspoort op de tweede grensovergang vlotter liep dan op de heenweg!
Ik wens je een inspirerende maand in het klooster! -
24 November 2011 - 09:28
Saskia Den Hollander:
Hoi Jannet,
Wat een leuke reisverslagen schrijf je en geweldig om dat allemaal mee te maken, weg van alle stress..... en dan nu een maand in een klooster! Zou voor mij misschien ook wel heel goed zijn ;-)
Veel plezier en ik blijf je volgen,
groetjes, Saskia -
26 November 2011 - 09:28
Margot:
Eindelijk eindelijk eindelijk de tijd genomen te lezen en te kijken. Wauw, wat een avontuur!
Ik ben dan ook benieuwd naar alle verhalen na die maand in het klooster. maar daar zal ik nog even op moeten wachten...
Hier gaat alles zijn gangetje, ik zal je morgen even via mail een uitgebreider verslag doen van de afgelopen tijd. Maar zo spectaculair als de jouwe zal het niet zijn, hahaha
Groeten,
Margot -
27 November 2011 - 14:15
Monique Van Eggelen-:
Hallo Jannet,
Ik heb zojuist je laatste verslag tot nu toe gelezen...bijzonder wat je allemaal meemaakt!
En dan nu tot 10 december even helemaal afgesloten v.d. buitenwereld. Wij gaan gewoon door hier...
Ik hoop dat jij kunt genieten van de omgeving, de stilte en die andere bijzondere mensen om je heen.
Ik blijf je volgen en tot ziens.
Groet,
Monique van Eggelen-Abels
(collega OH)
-
12 December 2011 - 12:34
Maaike:
Lieve Jet,
Hoe was je kloosteravontuur. Als het goed is ben je er nu uit zal wel weer erg vreemd zijn.
Ben erg benieuwd naar je verhaal.
Veel liefs Maaike
ps Luca is vandaag voor het eerst officeel een hele dag naar school, het is hier dus bijna net zo stil als in het klooster haha
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
